Yaşlı Teyzem

Bugün biraz romantik biraz da hüzünlü biraz da sevinç dolu bir yazı yazmak geldi içimden. Bakalım hissettiklerimi size doğru aktarabilirim inşallah 🙏🏻

Çoğunuzun bildiği gibi, ben Nişantaşı’nda oturuyorum. Ve bu semte benim aşık olmamın sebeplerinden en önemlisi - mahalle kültürün olmasıdır. Bakkalım, manavım, pet shop, eczane - hepsi tanıdık ve hep bir muhabbet içerisinde oluyorsun burada yaşarken. İletişimi de ne kadar çok sevdiğimi de biliyorsunuzdur 😍 İşte böyle bir semtte alışveriş yaparken hep yürüyerek gidip gelirim, dondurmacı, pastane, manav vs. derken, petshopun karşısında bir bina var ve pandemi boyunca ben gidip gelirken bu binada bir dairenin odasında, cam kenarında yaşlı bir teyze otururdu hep. Hüzünlü bir şekilde sokağı izlerdi. Birkaç defadır bu teyze ilgimi çekmeye başladı fakat elimden ne gelir bilemiyordum, bir şekilde teyzeye bir iyilik yapmak istiyordum ama rahatsızlık vermek de istemiyordum. Ve bir gün alışverişimi bitirdikten sonra evime dönerken teyzeye bakarak ona gülümseyip el salladım. Ve inanamazsınız, teyze ne kadar mutlu oldu, gözlerinden ışık saçıyordu ⭐️ ve benim çok hoşuma gitti bu iletişimimiz, ben o günden sonra her fırsatta ona el sallayarak ve gülümseyerek geçmeye başladım, teyze de çok çok mutlu bir şekilde bana el sallıyordu. Ne enteresan dimi? Camın arkasında kalıp ve benimle hiç konuşmadan ne kadar da çok mutlu oluyordu. İçim kıpır kıpır oluyordu onu öyle görünce. Pandemi zaten hepimizi çok yordu, hele de yaşlı bir insan için böyle bir süreç dayanılmaz olsa gerek. Ben de ufacık bir destek verebildiğim için çok mutlu oluyordum. Gel zaman git zaman geçtikçe teyzeyi görememeye başladım camda, sandalyesi boş duruyordu köşesinde. Merak etmeye başladım, ama ne yapabilirdim ki? Evine gidecek halim yoktu herhalde, nasıl anlatacağım derdimi diye düşünüyordum 😕 beklemeye karar verdim. Ama sandalye her geçişimde boş olması ile, kalbime oklar saplanıyordu. Bir gün hele, bildiğiniz bıçak saplanır gibi oldu, çünkü onun sandalyesinde oturan bir kadın gördüm, ama hemşire forması vardı üstünde. Eyvah dedim, teyzem hastalandı herhalde :(( bir iki defa hemşireyi böyle görünce, en azından hasta olsa bile biri ona bakıyor diye kendi kendime teselli etmeye çalıştım. Ama sonrasında ise baktım ki yine sandalye bos olmaya başladı. Hemşire de yok oldu. Teyze de geri dönmedi:(

Uzun uzun aylar boyunca petshopta alışveriş yaptıktan sonra eve dönerken hüzünlü bir şekilde camdaki bos sandalyeye bakarak geçmeye başladı … hatta bir gün oturup, bunun hikayesini yazayım diyordum. Camdaki teyze… ya da… boş sandalye 🪑 gibi… inanın artık sokaktaki yürüme yönümü bile değiştireyim mi diye düşünmeye başladım, her geçişte içim burkuluyordu çünkü 😢

Ve dün, kedimin mamalarını almaya gittim, dışarıya çıkınca karşısındaki binada olan bu pencereye alışkanlıktan bakmış oldum, bakmak istemeyerek. Ve kimi göreyim beğenirsiniz? TEYZEMMMM!!!! 💃🏻💝😍❤️🧿😇⭐️Nasıl da mutlu oldum anlatamam, ona hemen el salladım ve kendisinin vermiş olduğu tepkisini anlatamam size! Musmutlu bakışı ile gülümsemeye başladı ve bana el sallamaya başladı. 💝 içim bir pamuk oldu! Ve size bugün bu hikayeyi daha dolu bir şekilde yazabildiğim mutluyum! Çok yaşasın benim camdaki teyzem 🙏🏻🧿🙏🏻🧿🙏🏻